Έναν κουβά γαλάζιο έριξα ψηλά εκεί στον ήλιο
Χρώμα να έχει ο χορός των ηλιθίων
Ψυχή που ορκίστηκε να μείνει παρθένα αιώνια
Σκορπίζει την αγνότητα στους λάγνους πέρα απ’ τα αδιάκοπα τα γέλια
Σκέψεις ορθές βυθίστηκαν και πάνε
Έχουν μισήσει ετούτο το σκοτάδι του φωτεινού ουρανού το χρώμα
Που έβαψα κοιτάνε
Σπάσανε όλοι οι κορμοί από τα δέντρα
Και επιθετικά από την ύπαιθρο στις πόλεις κατεβαίνουν
Δέντρα και κούτσουρα και ξύλα
Κυβερνάνε των ηλιθίων κοινωνία σε μισώ
Των ηλίθιων κοινωνία σε μυρίζω τρέχει η μύτη αίμα και λιποθυμώ
Πετσέτα έκανα τις υποσχέσεις…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Υπέροχη ποίηση. Μου αρέσει που φροντίζεις να συνοδεύεις την καταστροφή με την αντιπροτάση ,πάντα θετική. Μπορεί να μισείς την κοινωνία των ηλιθίων αλλά δεν μένεις εκεί. Εναντιώνεσαι αντιδρώντας στο κοινωνικό και προσωπικό κατεστημένο ''τρέχει η μύτη αίμα και λιποθυμώ'' ,εκ πρώτης όψεως συμβιβάζεσαι ''πετσέτα έκανα τις υποσχέσεις'' αλλά εις βάθος προτίνεις και παράλληλα αξιώνεις μία καινούρια θέαση του κόσμου. Εξαιρετική ποίηση ενώ η συμβολιστική δυναμική του ποιήματός σου είναι αξιέπαινη.
ΑπάντησηΔιαγραφήπροτεινεις*
ΑπάντησηΔιαγραφή