Αόρατα βήματα - Πένυ Κονάνου

Ανύπαρκτης παρουσίας βήματα φτερωτά ακούω
να σέρνουν τη βαριά σκιά τους.
Πατούν τις πληγές μου,
δάκρυα στάζουν και νοτίζουν τον μανδύα της ενδείας, που ντύθηκε η μνήμη μου για ν ‘απολέσουν τη ντροπιασμένη κι αποκρουστική φιγούρα
του δήθεν και του καθωσπρεπισμού.

Παραδόθηκα σ’ αυτόν
κι αψήφησα -ναι, αψήφησα!- της συνειδήσεως την γλυκήν αίσθησην.

Μπόρα όμως ενεφανίσθη και με οχλοβοή οι σκέψεις μου
ποτέ δεν ακούστηκαν παρά…
ωσάν καρπός εφυτεύθησαν εις το εύφορον κορμί.
Γέννησαν πόνο κ μεγάλωσα λήθη.

……………………
Λησμονώ την τότε μου σκέψη φοβάμαι τα ίχνη που αφήνω πίσω μου.