Γυμνή αγκαλιά - Πένυ Κονάνου

Μέσα σ’ ένα τεχνητό όνειρο
θρυμμάτισα τα πάθη.
Δραπέτευσα και έχτισα μια πλατεία ερώτων.
Κι εκεί ακόμη ποια ζεστή αγκαλιά δε βρήκε ψυχρό ταίρι;
Κι αν από ανάγκη έμενε
έφτασε να δοξαστεί πριν πουληθεί.
Τότε γνώρισε μέσα από τις εκλάμψεις
το άλλο της μισό
και χύθηκε να γιορτάσουνε
το κάψιμο του ήλιου
στις μεταξένιες στέγες
των θερμών δρυμών.

Πόσα βίαια φιλιά δε δόθηκαν;
Πόσα τιμήματα δεν πληρώθηκαν;
…για μια γυμνή αγκαλιά…

Ντελίριο-Πένυ Κονάνου

Του τέλειου υπάρξεις απροσδόκητες
θα προσφερθούν στις εμπειρίες σου.
Εκεί που ανθός αμυγδαλιάς
σε ποτίζει ζωηρό χάδι.
Βουβαίνεται το μελαχρινό σου μεγαλείο
και πνίγεται στα ακροδάχτυλα του Τίτλου μου!
Εγώ ν'ακροβατώ στο γιατί
κι εσυ στο έτσι να με ντύνεις.
Ψυχή γυμνή στα καρφιά σε γνώρισα
στα κρίνα σ'απιθώνω.
Αφου σε προκαλούν τα χείλη μου
με ρόδα χαιδεψε τα.
Ντελίριο μυρίζουνε της άμαξας τα βελούδα.

Χωρίς να πήξει ο έρωτας
ορκίζομαι αγάπη.
Αλλόκτα βαρέθηκα φορώντας την πλερέζα
και είπα να ανταμειφθώ
με δέρμα αρρωστημένο.
Κραυγή του τότε φεγγαριού
εδρεύει στο πετσί μου.
Με προσωπείο βλάσφημο
με θυσιάζω εμπρός σου.
Μακριά χτυπούσε η καρδιά
περιπλανιόταν μήνες.
Σε βρήκα στα βατόμουρα
να γεύεσαι αμαρτία!

Μεθυσμένα βραχιόλια-Πένυ Κονάνου

Μούσκεψαν τα όνειρα
Πήραν τη βαριά σκιά τους
Κρύφτηκαν τα ζωηρά αισθήματα
Και έμεινες να κοιτάς τα απλωμένα σεντόνια
Μην τραβήξεις ποτέ το πατζούρι σου
Στο σκοτάδι θα ελπίζεις πως έρχομαι
Τη μέρα θα σε τυφλώνει ο μίζερος ήλιος
Και θ’ αποκαλύπτεται η αλήθεια
Τρέχει η ζωή να φέρει το στήριγμα
Εσύ απλά απόλαυσε τη ζεστή σοκολάτα σου
Εγώ θα βουτάω στον ουρανό το πινέλο μου
Για να δώσω στη φάρσα αυτή χρώμα
Ξεχάστηκα στο ραντεβού της τελείωσης
Και είπα να μείνω απλά παράνομη αγία
Ξεθύμανε η φωτεινή διαδρομή του μελαγχολικού Αυγούστου…

Της τέχνης εραστές-Πένυ Κονάνου

Πρίγκιπες σε ζήτησαν και συ την άρνηση τους τάισες.
Βάδισες, κοίταξες κι απέρριψες -γιγάντια βήματα προς την ελευθερία έκανες τέχνη. Ποτέ δεν παραδόθηκες παρά μονάχα χτυπημένη
που και που
ξαπόσταινες,
έμπνευση ρούφαγαν αλαίμαργα τα κουρασμένα χείλη.
Κεντρί στη σκέψη για τους κατακτητές σου
γύριζες κι έπληττες το βδελυρό σκοπό τους.

Μπορεί να θέλουν εξόριστοι στο βάθρο σου ν ‘ανέβουν
και ναυαγοί για πάντα να γενούν στης αιωνιότητας το πλοίο.
Στις σκουριασμένες κουπαστές σου
ν’ ακουμπούν
την κάθε σκέψη, και στα κατάρτια σου σημαία την έπαρση τους
ν’ ανεμίζουν .

Περίπτερο μνημείων-Πένυ Κονάνου

Μέτρηση υψομετρικού
Εφτά και μια πρίζες
Φώτα πινάκων τίναξαν
Στο κυριλάτο rock

Κρηπίδα των αισχρών γυμνών
Αποκαλύπτει η λίμνη
Ταυτίζονται τα βάθρα τους
Στου κάλλους την απρέπεια

Σα νηστικός χωμάτινος
Στ’ αριστερά βαδίζει
Μετρ της ζαχαροπλαστικής
Είναι ο Σιμόν ο ξένος

Μια οικογένεια νεκρών
Φυσάει μέσα στα τεύτλα
Ο ιερέας ορκίστηκε
Σε αρχαία ινδική γλώσσα

Γελάει ο χρυσοποίκιλτος χοντρός
Πεφωτισμένος κήρυξ
Στη Σάκυα φιλόσοφος
Παχαίνει την κοιλιά του.

Συνταγή υπερρεαλισμού-Πένυ Κονάνου

Βράζεις λίγη οργή
Μπλοκάρεις με αθωότητα
Εκτιμάς το πένθος
Υπερεκτιμάς την ανικανότητα
Φλερτάρεις το γαιδούρι
Ξύνεις το χώμα
Βρωμάς ατσάλι
και τσουπ σε λένε υπερρεαλιστή!
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ.............

Τα άσματα του Μαλντορόρ

Γέρο – ωκεανέ, η τελειότητά του σφαιρικού σου σχήματος, που τόσο ιλαραίνει την αυστηρή έκφραση της γεωμετρίας, εμένα δεν μου θυμίζει παρά τα μικρά μάτια του ανθρώπου, που είναι τόσα δα, απαράλλαχτα με του αγριόχοιρου, και καταστρόγγυλα με κείνα των πουλιών της νύχτας. Ωστόσο ετούτος, από καταβολής κόσμου περνιέται για ωραίος. Πάντως εγώ υποπτεύομαι, πως αυτό το κάνει περισσότερο από φιλότιμο, και πως πραγματικά για την ομορφιά του αμφιβάλλει. Τότε, γιατί να κοιτάζει με τόση περιφρόνηση του συνανθρώπου του τη μορφή; Χαίρε ωκεανέ!

***

Γέρο – ωκεανέ, καθόλου δεν είναι απίθανο απ’ ό,τι κρύβουνε οι κόρφοι σου, να είναι ωφέλιμο για το μελλοντικό καλό του ανθρώπου. Ως τώρα, του έδωσες τη φάλαινα, αλλά δεν αφήνεις εύκολα τ’ άπληστα μάτια των φυσικών επιστημών να μαντέψουν τα χίλια μυστικά που διέπουν την ιδιαίτερη οργάνωσή σου: συ, είσαι μετριόφρων. Δεν μοιάζεις του ανθρώπου, που συνεχώς καυχιέται για τιποτένια πράματα, Χαίρε, ωκεανέ!

***
Γέρο – ωκεανέ, τα νερά σου είναι πικρά. Έχουν την ίδια γεύση της χολής, που στάζει η κριτική στις Καλές Τέχνες, στις Επιστήμες και γενικά στα πάντα. Κι αν τύχει κάποιος να είναι μεγαλοφυής, αυτοί τον βγάζουν βλάκα, και τον άλλον με το λυγερό κορμί, απαίσιο καμπούρη. Σίγουρα, ο άνθρωπος θα πρέπει να αισθάνεται έντονα την ατέλειά του, για να της κάνει τέτοια κριτική, που άλλωστε κατά τα τρία τέταρτα, οφείλεται στον ίδιο. Χαίρε ωκεανέ!

Λωτρεαμόν, Τα άσματα του Μαλντορόρ, εκδ. ΕΚΑΤΗ

Χλωροφόρμιο-Πενυ Κονανου

Παραχωρώ στους αμαθείς δικαίωμα ανοησίας
Γιατί φυτρώνουν στα μυαλά
Αγκάθια που τρυπάνε
Τέρατα ανεβαίνουνε στα βάραθρα επάνω
Οι σκέψεις τους οι ανήμπορες πικραίνουν την ψυχή τους

Χλωμιάζουν όταν άλλο πια δεν έχουν τι να πούνε
Ατέλειωτες οι ιδέες τους χωρίς καμιάν ουσία
Φαντάζομαι πως θάλασσες βιβλίων έχουν κολυμπήσει
Μα εκεί ποτέ δε βούτηξαν για να πνιγούν να μάθουν
Παγώναν στην ιδέα αυτή της θάλασσας της γνώσης
άμπωτη πίσω τους τα γράμματα αφήνουν
βάλτωσα στην πεποίθηση πως είμαι παντογνώστης
σκεπάστηκα ως την κορφή λάσπη της άγνοιας μου

Τότε δεν ήταν που έλεγα πάντα; Πένυ Κονάνου

Κι αν στον ουρανό ανοίγω τρύπες
βαστάω για κερί μου το φεγγάρι
πάσχα της πράξης μου να κάμω
αφου ποτέ δε βρήκα μέρα.

Γιατί να ξετυλίγω εγω καθρέφτες
με πεθαμένες εικονες των τότε;

Βλασφημα ορνια
ποσο μικρόψυχα ειστε,
καθώς κατεβαίνετε το δαιμόνιο τόπο.
Δε σας ξενάγησε η ζωή
στην άνω ευδαιμονια
και ανταλλάξατε όρια για έναν άλλο κόσμο