Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Τα άσματα του Μαλντορόρ

Γέρο – ωκεανέ, η τελειότητά του σφαιρικού σου σχήματος, που τόσο ιλαραίνει την αυστηρή έκφραση της γεωμετρίας, εμένα δεν μου θυμίζει παρά τα μικρά μάτια του ανθρώπου, που είναι τόσα δα, απαράλλαχτα με του αγριόχοιρου, και καταστρόγγυλα με κείνα των πουλιών της νύχτας. Ωστόσο ετούτος, από καταβολής κόσμου περνιέται για ωραίος. Πάντως εγώ υποπτεύομαι, πως αυτό το κάνει περισσότερο από φιλότιμο, και πως πραγματικά για την ομορφιά του αμφιβάλλει. Τότε, γιατί να κοιτάζει με τόση περιφρόνηση του συνανθρώπου του τη μορφή; Χαίρε ωκεανέ!

***

Γέρο – ωκεανέ, καθόλου δεν είναι απίθανο απ’ ό,τι κρύβουνε οι κόρφοι σου, να είναι ωφέλιμο για το μελλοντικό καλό του ανθρώπου. Ως τώρα, του έδωσες τη φάλαινα, αλλά δεν αφήνεις εύκολα τ’ άπληστα μάτια των φυσικών επιστημών να μαντέψουν τα χίλια μυστικά που διέπουν την ιδιαίτερη οργάνωσή σου: συ, είσαι μετριόφρων. Δεν μοιάζεις του ανθρώπου, που συνεχώς καυχιέται για τιποτένια πράματα, Χαίρε, ωκεανέ!

***
Γέρο – ωκεανέ, τα νερά σου είναι πικρά. Έχουν την ίδια γεύση της χολής, που στάζει η κριτική στις Καλές Τέχνες, στις Επιστήμες και γενικά στα πάντα. Κι αν τύχει κάποιος να είναι μεγαλοφυής, αυτοί τον βγάζουν βλάκα, και τον άλλον με το λυγερό κορμί, απαίσιο καμπούρη. Σίγουρα, ο άνθρωπος θα πρέπει να αισθάνεται έντονα την ατέλειά του, για να της κάνει τέτοια κριτική, που άλλωστε κατά τα τρία τέταρτα, οφείλεται στον ίδιο. Χαίρε ωκεανέ!

Λωτρεαμόν, Τα άσματα του Μαλντορόρ, εκδ. ΕΚΑΤΗ

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

Χλωροφόρμιο-Πενυ Κονανου

Παραχωρώ στους αμαθείς δικαίωμα ανοησίας
Γιατί φυτρώνουν στα μυαλά
Αγκάθια που τρυπάνε
Τέρατα ανεβαίνουνε στα βάραθρα επάνω
Οι σκέψεις τους οι ανήμπορες πικραίνουν την ψυχή τους

Χλωμιάζουν όταν άλλο πια δεν έχουν τι να πούνε
Ατέλειωτες οι ιδέες τους χωρίς καμιάν ουσία
Φαντάζομαι πως θάλασσες βιβλίων έχουν κολυμπήσει
Μα εκεί ποτέ δε βούτηξαν για να πνιγούν να μάθουν
Παγώναν στην ιδέα αυτή της θάλασσας της γνώσης
άμπωτη πίσω τους τα γράμματα αφήνουν
βάλτωσα στην πεποίθηση πως είμαι παντογνώστης
σκεπάστηκα ως την κορφή λάσπη της άγνοιας μου