Όταν απ την αρμύρα τα σχοινιά κοπούν ,δέσε με ξανά.
Τη λεφτεριά τους τη φοβάμαι. Τα σχοινιά μου αγαπώ .
Μ’ έμαθαν να εκτιμώ -μην αμφιβάλλεις- αν λούστηκα την τρέλα.
Κοιτώ τα ρημαδιά στο κορμί μου ,να μην ξεχνώ τα σχοινιά,
τα σχοινιά μου.
Μα οι πληγές μου μ’ άφησαν καψίματα της γνώσης
-υπάρχουν για να με καιν’ κι όταν δεν υπάρχουν-.
Τα όρνια να με κατασπαράξουν δεν με πλησίασαν ,μ ακούς;
Φοβήθηκαν, τη δύναμη της ιδέας μου.
Τα τάισαν οι φύλακες ,για να με κομματιάσουν
μεγάλωσαν!
Κι αποζητούσαν την παροχή των υπηρεσιών μου.
Θελαν να μάθουν πως μπορούν
κι αυτά
νά ‘χουνε ίδια με μέναν μοίρα,
δεμένα ας πούμε να βρεθούν και λέφτερα να νιώθουν.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πολύ καλό σαν ιδέα!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ'αρεσε!!!!
Ωραίο τέλος!!!!!!!!!
Αυτό που μας σκοτωνει ειναι και αυτό που μας λυτρώνει και τουμπαλιν!π.χ.Φέρε κοντα σου την ιδεα θρέψε την και δες πως μεγαλώνει μεσα σου και σε πνιγει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν απ την αρμύρα τα σχοινιά κοπούν ,δέσε με ξανά.
ΑπάντησηΔιαγραφήμ'άρεσε αυτό..
Σε ευχαριστώ πολύ αν και φαντάζομαι οτι σου αρεσε με ενα διαφορετικό τροπο..........
ΑπάντησηΔιαγραφήίσως, αλλά δεν έχει σημασία......
ΑπάντησηΔιαγραφήτιποτα δε σε εμποδιζει απο το ανακαλυψεις τη μεγάλη μοιραστρια των πονων,την οδυνη,εκει θα διαπιστώσεις την αντίρροπη δύναμη της,που αλλους τους ευχαριστεί και άλλους τους δυσαρεστεί!Μάλλον πιστεύεις οτι δεν εχει σημασια γιατι φοβάσαι να ψηλαφισεις στον ανωτερο βαθμό το ενα συναισθημα για να γευτεις στον υπέρτατο βαθμό το αλλο!Συγχώρεσε με αν κανω λάθος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν βλέπω οδύνη, εκεί που βλέπουν οι άλλοι οδύνη βλέπω αδυναμία, παραίτηση..
ΑπάντησηΔιαγραφήγια την σημασία μιλούσα γενικά..