Το υπερτροφικό τσιμπούρι - Πένυ Κονάνου

Στην κουφάλα του μυαλού
Αποστερώ τη σκέψη
Προσδοκώ το ρίγος του τένοντά μου
Μειδιώ μπροστά στη ματωμένη κάλτσα

ιδε ο ηλίθιος-Πένυ Κονάνου

Έναν κουβά γαλάζιο έριξα ψηλά εκεί στον ήλιο
Χρώμα να έχει ο χορός των ηλιθίων
Ψυχή που ορκίστηκε να μείνει παρθένα αιώνια
Σκορπίζει την αγνότητα στους λάγνους πέρα απ’ τα αδιάκοπα τα γέλια
Σκέψεις ορθές βυθίστηκαν και πάνε
Έχουν μισήσει ετούτο το σκοτάδι του φωτεινού ουρανού το χρώμα
Που έβαψα κοιτάνε
Σπάσανε όλοι οι κορμοί από τα δέντρα
Και επιθετικά από την ύπαιθρο στις πόλεις κατεβαίνουν
Δέντρα και κούτσουρα και ξύλα
Κυβερνάνε των ηλιθίων κοινωνία σε μισώ
Των ηλίθιων κοινωνία σε μυρίζω τρέχει η μύτη αίμα και λιποθυμώ
Πετσέτα έκανα τις υποσχέσεις…

http://www.solon.org.gr/downloads/4h-synedriasi_Synedrio_2005_fthiotiki.pdf

http://www.solon.org.gr/downloads/4h-synedriasi_Synedrio_2005_fthiotiki.pdf

Ταξιδεύοντας στο ταξίδι-Πένυ Κονάνου

Κυνήγησα
το δάκρυ σου
κι έφτασα
ως τα μύχια της ψυχής σου.

Εσένα,
που αγάπησα αγρίεψα
και σ' έκανα θηρίο
να με κυνηγάς μέσα,
σε φώτα σκοτεινά.

Πλήγωσα και πληγώθηκα, σκότωσα και θανατώθηκα .
Έβρεξε καρφιά και γυαλιά μα δεν φυλάχτηκα.

Έμεινα,
να κουρδίζω τα χαλασμένα ρολόγια ,ώσπου να φανείς
-το πιο λίγο κι απ’ το πιο πολύ για μένα τα πάντα είναι-.

Ένα απ’ τα σώματα μου σου χαρίζω .Να! Κάνε το ό,τι θες

εγώ
την ψυχή μου έχω κρατήσει
μέσα σε κολυμπήθρα αγιασμένη .

2000 Ουρανοί-Βαγγελης Μακαλιας

Στο γκρίζο άγγιγμα αυτού του ουρανού
θέλω να ακούσεις το κλάμα ενός μωρού παιδιού.
Μα μην δακρύσεις με αυτά μ’ αυτά που θα σου πω
γιατί έτσι μια ζωή εγώ, εγώ θα σ’ αγαπώ

Κάτω απ’ το μαξιλάρι σου μου κρύβεις μυστικά
και έτσι μόνο εσύ τα ξέρεις πιο καλά.
Στον ύπνο μου έλα κρυφά και άκου προσευχή
μ' ένα πικρόγλυκο φιλί πάρε με από κει.

Δώσε μου λέξεις σου αγνές να τρέξω να χαρώ
και στον ορίζοντα επάνω να αρχίσω έναν χορό.
Πάρε τον όρκο μου αργά και βάλτον για σταυρό
όταν τα όνειρα σου θες, να ψάλεις στο Θεό

Πίσω απ’ δάκρυα τα μάτια κρύβονται καλά
και δεν μπορείς να καταλάβεις αλήθεια η ψευτιά
Μα μην δακρύσεις με αυτά μ’ αυτά που θα σου πω
γιατί έτσι μια ζωή εγώ, εγώ θα σ’ αγαπώ


Αναρτήθηκε από VM@k66...

Εγγονόπουλος

Δεσμευμένη ελευθερία- Πένυ Κονάνου

Όταν απ την αρμύρα τα σχοινιά κοπούν ,δέσε με ξανά.
Τη λεφτεριά τους τη φοβάμαι. Τα σχοινιά μου αγαπώ .
Μ’ έμαθαν να εκτιμώ -μην αμφιβάλλεις- αν λούστηκα την τρέλα.
Κοιτώ τα ρημαδιά στο κορμί μου ,να μην ξεχνώ τα σχοινιά,
τα σχοινιά μου.

Μα οι πληγές μου μ’ άφησαν καψίματα της γνώσης
-υπάρχουν για να με καιν’ κι όταν δεν υπάρχουν-.
Τα όρνια να με κατασπαράξουν δεν με πλησίασαν ,μ ακούς;
Φοβήθηκαν, τη δύναμη της ιδέας μου.

Τα τάισαν οι φύλακες ,για να με κομματιάσουν
μεγάλωσαν!
Κι αποζητούσαν την παροχή των υπηρεσιών μου.
Θελαν να μάθουν πως μπορούν
κι αυτά
νά ‘χουνε ίδια με μέναν μοίρα,
δεμένα ας πούμε να βρεθούν και λέφτερα να νιώθουν.

Ex officio - Πένυ Κονάνου

Σε άλλον κόσμο δικαστές στέλνουμε τους τρελούς μας
Τους επικίνδυνους τρελούς παράνοιας νυμφίους
Καρότσες φόρτωσαν τρελούς πλανήτες βαθυκύανοι
Αγκάλιασμα αδειανό γι αυτούς πορτάκια στις ψυχές τους
Υπέροχα υπόγεια συλλάβανε την τρέλα
ζωγράφισαν την ενοχή εκείνων που εκτοπίζουν
μαύρο το χρώμα τον τρελών
μέσα στις άσπρες μπλούζες
κρύβουν τα όνειρά τους
τέρατα αλλόκοτη γλώσσα
τραπεζομάντηλο άγνοιας απλώνουν μέρα νύχτα.

Τα κουνούπια άραξαν -Π.Κ

Τάχα μου ξέχασαν να κοιμηθούν οι του ανέμου λύτες
σοβάρεψαν τ'αδράχτια τους και μ'ένα πςςςςςςςςςςςκρυφτήκαν ,
μέχρι που οι μήνες οι 7 δήλωσαν παρούσα έλξη!

http://www.youtube.com/watch?v=riyngEuq2FU

Ο μυκηθμός της αλφαβήτου- Πένυ Κονάνου

Υψώθηκαν στα σύννεφα
ψηλά απ’ τις πεδιάδες
αδιάφορες ιδέες μου
για να τις αγναντεύω

παρατηρώ τις πιο ρηχές
κι ευθύς τις ξεχωρίζω
ανάμεσα στο θόρυβο
αναγνωρίζω θέα

αυγή του θέρους έφεξε
για να κονδυλογράψω
δραπέτευσαν οι σκέψεις μου
μα εγώ τις φυλακίζω

τις κλείνω μέσα στο χαρτί
τις δένω με την πένα
κύκλοι χοροί τα γράμματα
που εγώ τους σέρνω πρώτη

Το νηπενθές- Πένυ Κονάνου

Το νηπενθές το βίωσα
και κέρωσε η καρδιά μου.
Νέκρωσε το συναίσθημα
και πάγωσε η φιγούρα μου
μπροστά στο θειο Δώρο.

Μέσα από ‘να άγγιγμα
φόρεσα την αταραξία
και γέλασα,
με την οικτρή ψευδαίσθηση πως σ’ είχα.

Ξεχείλισ’ η ψυχή μου μίσος
και μούσκεψε
τη γυμνή μου αλήθεια –που είσαι;

Θρήνοι ελπίδας
φορτώνουν το μυαλό
και ξεστρατίζει η λογική μου .

Αθώωσε με,
αθώωσε με
κι απ’ την κόλαση μου τράβα με.
Κάψε με!
με το αηδιασμένο πρόσωπο σου.

Φλόγες στα μάτια σου θα με ζεστάνουν
και μ αίμα
και μ αίμα
και πάλι
το παγωμένο μου κορμί θα γεμίσει.

Σύ,
δροσίσου από μένα
που –αφειδώς-
τον πόνο σου χάρισα,
και πιες,
πιες να λυτρωθείς .

Mark Ryden

Αόρατα βήματα - Πένυ Κονάνου

Ανύπαρκτης παρουσίας βήματα φτερωτά ακούω
να σέρνουν τη βαριά σκιά τους.
Πατούν τις πληγές μου,
δάκρυα στάζουν και νοτίζουν τον μανδύα της ενδείας, που ντύθηκε η μνήμη μου για ν ‘απολέσουν τη ντροπιασμένη κι αποκρουστική φιγούρα
του δήθεν και του καθωσπρεπισμού.

Παραδόθηκα σ’ αυτόν
κι αψήφησα -ναι, αψήφησα!- της συνειδήσεως την γλυκήν αίσθησην.

Μπόρα όμως ενεφανίσθη και με οχλοβοή οι σκέψεις μου
ποτέ δεν ακούστηκαν παρά…
ωσάν καρπός εφυτεύθησαν εις το εύφορον κορμί.
Γέννησαν πόνο κ μεγάλωσα λήθη.

……………………
Λησμονώ την τότε μου σκέψη φοβάμαι τα ίχνη που αφήνω πίσω μου.