Κυνήγησα
το δάκρυ σου
κι έφτασα
ως τα μύχια της ψυχής σου.
Εσένα,
που αγάπησα αγρίεψα
και σ' έκανα θηρίο
να με κυνηγάς μέσα,
σε φώτα σκοτεινά.
Πλήγωσα και πληγώθηκα, σκότωσα και θανατώθηκα .
Έβρεξε καρφιά και γυαλιά μα δεν φυλάχτηκα.
Έμεινα,
να κουρδίζω τα χαλασμένα ρολόγια ,ώσπου να φανείς
-το πιο λίγο κι απ’ το πιο πολύ για μένα τα πάντα είναι-.
Ένα απ’ τα σώματα μου σου χαρίζω .Να! Κάνε το ό,τι θες
εγώ
την ψυχή μου έχω κρατήσει
μέσα σε κολυμπήθρα αγιασμένη .
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
oso grafeis ginesai poly kalyterh!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήkai to kalytero ap ola!einai oti auto to kataferneis me ekpliktikh taxythta!!!
tha sygratithw stis kolakies ma epifilasomai na omologisw thn prwth anarthsh sou pou pragmatika tha zilepsw toso oste na tin kanw dikh mou diavazontas thn apeires fores!
σε ευχαριστω πολυυυυυυυυ...........
ΑπάντησηΔιαγραφήμαθαινω απλα να ειμαι ξυπνια με εναν ενδιαφεροντα τροπο και οχι απλα να ονειρευομαι !Οσο για την ταχυτητα ,μονον οι αργοκινητοι της γνωσης νομιζουν πως η γνωση απαιτει τη βραδυτητα!