Παραχωρώ στους αμαθείς δικαίωμα ανοησίας
Γιατί φυτρώνουν στα μυαλά
Αγκάθια που τρυπάνε
Τέρατα ανεβαίνουνε στα βάραθρα επάνω
Οι σκέψεις τους οι ανήμπορες πικραίνουν την ψυχή τους
Χλωμιάζουν όταν άλλο πια δεν έχουν τι να πούνε
Ατέλειωτες οι ιδέες τους χωρίς καμιάν ουσία
Φαντάζομαι πως θάλασσες βιβλίων έχουν κολυμπήσει
Μα εκεί ποτέ δε βούτηξαν για να πνιγούν να μάθουν
Παγώναν στην ιδέα αυτή της θάλασσας της γνώσης
άμπωτη πίσω τους τα γράμματα αφήνουν
βάλτωσα στην πεποίθηση πως είμαι παντογνώστης
σκεπάστηκα ως την κορφή λάσπη της άγνοιας μου
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Φυσάει αυτός ο κακόβουλος άνεμος, τις λέξεις μου παίρνει,
ΑπάντησηΔιαγραφήτις σπρώχνει ως το αδύνατον..
όταν τις ξαναβρίσκω
είναι σαν κάτι άδικα δαρμένα παιδιά
που έχασαν κάθε διάθεση πια για παιχνίδι.
Και όπως αντιμάχονται οι ώρες του σκοταδιού
ξεκληρίζονται οι αχνές φωνές των λουλουδιών που πιστεύουν
στην μέρα-
σαν μια αξία που ποτέ σωστά δεν αποδόθηκε..
καλησπέρα!
Καλημερα!χαιρομαι που συνδιαλεγομαστε μεσα απο τα ποιηματα μας,μου θυμιζει η επικοινωνια αυτη Εγγονοπουλο-Αναγνωστακη!Φυσικα η ποιητικη τους αξια ομως ειναι ανυπερβλητη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιστρέφω από ένα "αύριο" που άφησε το "σήμερα" του να κυριαρχεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλος μυρίζω παράδεισο..
Ενός ειδωλολατρικού συμβάντος ιερωμένος..
Κι η ποίησή μου τι είναι;
Κόσμος με περισσότερη έκπληξη, έκφραση
που με καμώματα σκύμνου
ακολουθεί το ιερόν, το ελάχιστο..
Ο νους μου απουσιάζει από τα συμβαίνοντα..
Τόσο έγκλειστος πια μέσα στου εαυτού μου το κελί
που μήτε μου χρειάζεται πια αυτός ο δεσμοφύλακας.
Αφ’ εαυτού κι ακέριος συγκλονίστηκα.
Απ’ όλα και για όλα εσταυρωμένος.
Λόγων που υπερέβαλαν στην κάθαρση, λόγων
που είναι συμβολικών δεδομένων αλφάβητο, λόγων
που είμαι εγώ για να είμαι ο άλλος
ο τώρα μου εαυτός.
Κι η ποίηση (στον χρόνο μέσα που χαράζεται) δεν είναι άλλο
από εις άσκοπον επιμονή, που θέλει
κάτι αιθέρια ανύπαρκτο να κατορθώσει..
Μάλλον προικώα τα νοήματα μου-
ιδεώδη και άσκοπα δίνονται
να τα ρημάζει ένας καιρός βοριάς..
χαίρομαι που υπάρχει η ποίηση!
έτσι διαλέγω να με ποντίζουν στον ουρανό της μαγείας της οι λέξεις!!
καλημέρα!
Πολυ ωραιο...μερικες φορες ειμαι κ εγω ετσι.Ολοι λιγο-πολυ ειμαστε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως ειμαστε ακριβως?
ΑπάντησηΔιαγραφή