Κρυμμένους λωτούς που νοστάλγησα - Πένυ Κονάνου

Πριν γεννηθώ σε πρόφτασα
5 ζωές πιο κάτω
πολύ πριν με κυκλώσεις.

Σε μια παράλληλη χορδή
μας έπαιζαν χορούς.
Σπασμωδική η κίνηση
που μύριζε ναυτία.
Με ζάλιζε το σ’ αγαπώ
που ρούφαγα απ’ τα χείλη.
Με τερματίζει η ζωή
δεν ψάχνω σωτηρία.

Θα σε μυρίσω εφτά φορές
μέχρι να ξημερώσει.
Μεταθανάτια εμπειρία
μέσα από τούτο το κακό
ελπίδες ανατρέφω.

Στ’ ανείπωτα που τραγουδάς
κλίνες παλιές ταράζεις
κι εγώ νεκρή δηλώνω.
Δεν έχω άλλη αναβολή
στα 28 μου χρόνια.

Και στην επόμενη ζωή
θα σκάψω να φυτρώσω,
σε έδαφος πιο πρόσφορο
σ’ ένα κορμί δικό μου.

Μου είχες δανείσει τη ζωή
για να τη μεγαλώνω
να μοιάσει στην επόμενη
ζωή που ετοιμάζω.

Μέσα στο σώμα μας γιορτή
τσιγγάνων ερωτύλων
που κράτησαν την καλύτερη
γουλιά τους για το τέλος

 
Πάνω στη μέθη ορκίστηκα
ζωές να σ’ αγαπάαααω.
Όπως συρτά το βάσταγες
αυτό το άγιο γράμμα
έτσι σε πλάθω πάντοτε
ολότελα δική μου ιδέα.