Αταξία - Πένυ Kονάνου

Ξεσκίζω τις σάρκες μου

Για να βγάλω από μέσα μου αναφιλητά

Για το πριν που δε σου ‘δωσα

Για το τώρα που έχασα 

Για το μετά που δεν πρόφτασα.

Οργή στο μελάνι μου

φωνάζουν οι σκέψεις μου.

Πλαγιάζω δίπλα σου και βυθίζομαι

σε ύπνο βασανιστικό.

Ξυπνάω νεκρή και σε καλώ…

Μέσα από κάθε απόπειρα

Μέσα από κάθε πετάρισμα των ματιών μου

Μέσα από ‘σένα

και δε μ’ ακούς...

Δώσε μου νύχτες

κι εγώ θα ξημερώνω μαζί σου έρωτες!

Δώσε μου πρωινά

να σε ταΐζω ζεστά φιλιά .

Δώσε μου απογεύματα

για να χαϊδεύουμε μαζί τον ήλιο που φεύγει.

Δώσε μου ΕΣΕΝΑ

Να γίνω επιτέλους  ΕΓΩ