Θέλω να ζωγραφίσω χιόνι
Και να γδυθώ την απουσία σου
Τις ώρες εκείνες τις μάγισσες
Μια αθώα μουσική να με ζεσταίνει
Θέλω να κάνω τη μυρωδιά σου άρωμα
Και στα χαλάσματα τις μαύρες πέτρες να ραντίζω
Κι αν αναπαύεται η μέρα μεσ’ τη χούφτα μου
Είναι που ολονυχτίς χάϊδευα την πάσχουσα σκιά σου
Θέλω να κολυμπήσω στην κλεψύδρα και στην άμμο
Και να ΄χω χρόνο να χαζεύω τη βροχή αγγέλους να σκαλίζει
Δεν είμαι μάντης επαρμένος και δειλός
Μα θα διακινδυνεύσω οιωνό
Θέλω ν’ αυτοτιμωρηθώ για εκείνα τ’ άστρα
Που έπαψαν να αναπνέουν στης μέρας τον περίπατο
Και που δεν πρόφτασα πριν το χάραμα να διακηρύξω
Πόσο μα πόσο κραυγαλέα σ’ αγαπώ
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
& delirium
ΑπάντησηΔιαγραφήΛατρεύω
Καλησπέρα! Σκοπός μου αν μου επιτρέπεις δεν είναι να σχολιάσω το συγκεκριμένο σου ποιημά αλλα γενικά τα κείμενα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύσκολα στην εποχή μας βρίσκω κείμενα που μου δημιουργούν την ανάγκη για δεύτερη και τρίτη ανάγνωση. Έτσι ένα μαγάλο ευχαριστώ που τουλάχιστον το δικό μου αισθητήριο το προκαλείς.
Όμορφες εικόνες, ξέχειλα συναισθήματα, ένας έντονος ρομαντισμός ντυμένος ρεαλίσμο.
Μ’ αρεσεί ο τρόπος που φλερτάρεις με τις αντιθέτησεις και με τις αντιφάσεις, με την ασφαλή έπαρση του παρατηρητή κάποιες φορές.
Ελπίζω κάποια στιγμή να μου δώσεις την ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σου και δικά μου κείμενα.
Φιλικά
Κ
Ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σχόλια!!!Φυσικά και θα ήθελα να διαβασω κι εγώ κάποια κείμενα σας!
ΑπάντησηΔιαγραφή