Μούσκεψαν τα όνειρα
Πήραν τη βαριά σκιά τους
Κρύφτηκαν τα ζωηρά αισθήματα
Και έμεινες να κοιτάς τα απλωμένα σεντόνια
Μην τραβήξεις ποτέ το πατζούρι σου
Στο σκοτάδι θα ελπίζεις πως έρχομαι
Τη μέρα θα σε τυφλώνει ο μίζερος ήλιος
Και θ’ αποκαλύπτεται η αλήθεια
Τρέχει η ζωή να φέρει το στήριγμα
Εσύ απλά απόλαυσε τη ζεστή σοκολάτα σου
Εγώ θα βουτάω στον ουρανό το πινέλο μου
Για να δώσω στη φάρσα αυτή χρώμα
Ξεχάστηκα στο ραντεβού της τελείωσης
Και είπα να μείνω απλά παράνομη αγία
Ξεθύμανε η φωτεινή διαδρομή του μελαγχολικού Αυγούστου…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Εγώ θα βουτάω στον ουρανό το πινέλο μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να δώσω στη φάρσα αυτή χρώμα
Ξεχάστηκα στο ραντεβού της τελείωσης
Και είπα να μείνω απλά παράνομη αγία
Ξεθύμανε η φωτεινή διαδρομή του μελαγχολικού Αυγούστου…
Αυτό, προσωπικά, το βρίσκω ωαραιότατο!
Νενίκηκάς με Σολωμόν!
τα μουσκεμένα όνειρα είναι αυτό που φαντάζομαι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Παρέλη εκτιμώ πολύ τη γνώμη σας και χαίρομαι πολύ που σας άρεσε!ΔemΩΝ αν η φαντασία σου φτάνει μονο μέχρι εκεί απλά λυπάμαι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασικά ήθελα να σε πειράξω, αλλά γιατί "μόνο μέχρι εκεί" και γιατί λυπάσαι; Υπάρχουν πολλές ομορφότερες φαντασίες από αυτή στην πεζή ζωούλα μας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεζή ειναι η ζωη για τους μονοπλευρους ανθρωπους!Εμενα η ζωη μου δε μου επιτρεπει να τις αποδιδω τετοιους χαρακτηρισμους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο ποίημα, Πένυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια.
Να είσαι καλά Λαμπρινή μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή