Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Βλασφημα ορνια
ποσο μικρόψυχα ειστε,
καθώς κατεβαίνετε το δαιμόνιο τόπο.
Δε σας ξενάγησε η ζωή
στην άνω ευδαιμονια
και ανταλλάξατε όρια για έναν άλλο κόσμο
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

6 σχόλια:

  1. ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ16 Φεβρουαρίου 2010 στις 7:35 π.μ.

    ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ..

    Υπάρχω μέσα στην επαλξωτή οχύρωση των ματιών σου
    όταν αυτά κυνηγάνε έναν άνεμο δημητριακό,
    σπέρνοντας τα χέρια μου
    στο κορμί σου
    που διψάει χάδια..

    Το στενό δρομάκι του πόθου
    διευρύνεται.

    Μπορώ να σε κομματιάσω με τα σπαθιά της επιθυμίας μου, να σε φάω
    για να υπάρχεις μέσα μου
    σαν ψυχή υλική..

    Τις άλλες μέρες και νύχτες
    είναι πότε ο ήλιος και πότε η σελήνη·

    εσύ κοιμάσαι στα σπλάχνα μου·
    κ’ εγώ
    σου προσφέρω ένα απαλό νανούρισμα υπεραιμίας!

    Ζούμπερι 21.10.1983

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πένυ Κονάνου16 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:42 μ.μ.

    Απο τα βαθη της εβδομης μοναξιας σας ευχαριστω για την αναρτηση!Ποσο μεγαλη ειναι η αναγκη μας για κατι αληθινο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ20 Φεβρουαρίου 2010 στις 2:46 π.μ.

    Κάποια μέρα θα φορέσω όνειρα και θα φερθώ σαν σκύλος
    Θα ασκήσω την διαιτησία των τρελλών
    που ακύρωσαν μια συμπεριφορά ευθεία.
    Θα στυφίσω την όραση, όλα θα γίνουν θλιμμένα
    σαν δέντρο που έχασε όλα μα όλα τα φύλλα του..
    Και θα τυλιχτώ την κρυφή πονηρούλα χαρά μου, θα γελώ
    κρυφά και λυσσασμένα
    ξέροντας ότι είμαι ένας μοναχικός δραπέτης ενός
    παράξενου μοναστηριού των λέξεων…

    7.12.2009


    ασ η ποίηση διώχνει την μοναξιά...
    καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πένυ Κονάνου22 Φεβρουαρίου 2010 στις 4:29 μ.μ.

    Οσο διαφορετικη και αν ειναι η προελευση σου δραπετη εγω θα σε επαινω το ιδιο!κλεισε πισω σου την πορτα,σταματα και κλαψε ειναι μακρυ το νημα της αυτοκυριαρχιας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ23 Φεβρουαρίου 2010 στις 11:27 π.μ.

    Αποχαιρετώ την μέρα κι ένα τραγούδι νύχτας ωραία που λέγεται
    από την βραδινή ορχήστρα των άστρων-
    παίζει ανταύγειες ασημένιες στην καρδιά μου.

    Ένα τριζόνι που βαστά τον δικό του ρυθμό:
    ροκανίζει με αρχέγονο τρόπο την απλωμένη σιωπή-
    ιερά και τελετουργικά -σαν να ξέρει τι κάνει..

    Με θρησκευτική ευλάβεια εξαπλώνεται ο άνεμος-

    Θωπευτικός πάνω από το φωσφορίζον γιασεμί
    και τις φουντωμένες φρεσκοπλυμένες νεραντζιές
    που ωραία μυρίζουνε..

    Είναι μια άγουρη Τετάρτη..

    Ένα άνθρωπος ξεκινά για την δουλειά έχοντας στις επιθυμίες του
    ένα δειλό όνειρο
    και μια όμορφη σκέψη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πένυ Κονάνου23 Φεβρουαρίου 2010 στις 2:25 μ.μ.

    Κλαδεύω τις σκέψεις
    να μοιάζουν με πύργο
    στην άμμο στήνω κάμαρα
    και πάνω αποθέτω σταυρό
    ΚΟΚΚΙΝΟ


    (εναυσμα μου η τελευταια σας λέξη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)