Κάποτε αγαπούσα να παίζω την τυφλόμυγα
Και δε σ’ έβλεπα
Τώρα τυλίγω το μαντήλι
Γύρω από τις καρδιές μας
Έτσι που να γίνει πιο σφιχτός ο κόμπος
Εκείνος που δε θα τα καταφέρει να λυθεί
Ποτέ και από κανέναν
Έγινες το διαβατήριο μου για την τελείωση
Πως θα μπορούσα να μη σφραγίσω
Όλα σου τα φύλλα
Όταν οι στιγμές που θα ‘ρθουν
Θα βάζουν φρένο στην ανάσα μας
Και γκάζια στις ζωές μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου