Μια φορά κι έναν καιρό-Πένυ Κονάνου

Τύψεις βουλιάζουν στη συνείδηση μου
Κρασί θα πιω να ξεχαστώ
Σκούπισα με το χέρι μου το λίγο
Από αυτό που να πιω δεν πρόλαβα
Σε ποιο πνεύμα να απευθυνθώ ψυχή μου
Να μου αγιάσει τις ανόσιες μου σκέψεις
Που σαν λύκοι στην πανσέληνο ουρλιάζουν;
Νιώθω με λάσπη έχω χτίσει το μυαλό μου
Και με την πρώτη μπόρα θα αυτοκαταστραφώ
Λέω έναν τάφο να φτιάξουνε για τα όνειρα μου
Αυτά που να τα δω ψηλά δεν πρόλαβα
Αν και σε χαρταετό τα έδενα από παιδί.
Βέβηλη κοινωνία μόλις μου έκλεψες τη σοκολάτα
(ο νοών νοείτω άρχοντες μου)

Άρωμα δακρύων- Πένυ Κονάνου

Θέλω να ζωγραφίσω χιόνι
Και να γδυθώ την απουσία σου
Τις ώρες εκείνες τις μάγισσες
Μια αθώα μουσική να με ζεσταίνει

Θέλω να κάνω τη μυρωδιά σου άρωμα
Και στα χαλάσματα τις μαύρες πέτρες να ραντίζω
Κι αν αναπαύεται η μέρα μεσ’ τη χούφτα μου
Είναι που ολονυχτίς χάϊδευα την πάσχουσα σκιά σου

Θέλω να κολυμπήσω στην κλεψύδρα και στην άμμο
Και να ΄χω χρόνο να χαζεύω τη βροχή αγγέλους να σκαλίζει
Δεν είμαι μάντης επαρμένος και δειλός
Μα θα διακινδυνεύσω οιωνό

Θέλω ν’ αυτοτιμωρηθώ για εκείνα τ’ άστρα
Που έπαψαν να αναπνέουν στης μέρας τον περίπατο
Και που δεν πρόφτασα πριν το χάραμα να διακηρύξω
Πόσο μα πόσο κραυγαλέα σ’ αγαπώ

Χωμάτινο άγαλμα εντός υάλου - Πένυ Κονάνου

Κυπριακής καταγωγής θεά του κάλλους Aφροδίτη,
έσυρες χορό πολιτισμού για μια γενιά αθάνατη Κυπρίων εραστών.
Των Σόλων τα βασίλεια σάστισε η περισσή ομορφιά σου.
Συ! που άνδρες γενναίους βάφτισες στα νερά της Mεσογείου
με το λευκό στεφάνι να γυρεύει το παιδί
νησί,
νησί πολύπαθο νησί χιλιοβασανισμένο.

Έθρεψες την ψυχή, με τα αρμυρά σου ποιήματα
και πλήγωσες την ομορφιά
σε χώματα κυπριακά,
θεά του κάλλους Αφροδίτη.

Στη λάγνα ομορφιά σου
τόσοι κατακτητές
δεν όρθωσαν ασπίδα παρά ωσάν τους γιάπηδες οπόθησαν
τα χείλη σου να πάρουν
και στο εύφορο κορμί, σπόρους αμαρτωλούς να ξάνουν.