Εσύ που ξόδεψες λίγο από το χτες
Και πολύ από ‘σένα
Θάψε με μέσα σου αιφνίδια,
Ώστε να καλλιεργήσω στα σπλάχνα σου έρωτα.
Τις πληγές σου θα ποτίσω με φροντίδα
Κι άλλο τόσο από ανάγκη θα σε κορέσω με πίστη.
Μη με ρωτήσεις γιατί
Αλλά έχω θρέψει για μας μια εικόνα από παλιά.
Δε σε συνάντησα ποτέ
Αλλά ήμουν πάντα ερωτευμένη.
Φύλαξα για ‘σένα όλο μου το είναι
Και για ‘μένα μια ελπίδα πως θα σε βρω!
Δε φτάνουν όμως τα χέρια μου
Και φοβάμαι πως θα σε σβήσω
Σαν μια μορφή από καπνό,
Αν άχαρα προσπαθήσω
Να τα τεντώσω προς το μέρος σου…
